Dowiedz się w jaki sposób sąd może połączyć kary orzeczone w różnych wyrokach karnych.
W dniu dzisiejszym poświęcę kilka zdań zagadnieniu wyroku łącznego, tematowi ciekawemu, którego nie warto bagatelizować, a to z uwagi na potencjalne korzyści mogące wyniknąć dla osoby skazanej z przeprowadzenia postępowania w przedmiocie połączenia prawomocnych wyroków.
Problematyka kary łącznej, wyroku łącznego oraz zasad łączenia kar i środków karnych stanowi materię uregulowaną w przepisach Kodeksu karnego i Kodeksu postępowania karnego. Tematyka zasad łączenia kar i środków karnych unormowana w rozdziale IX. Kodeksu karnego nie będzie szczegółowo omówiona w niniejszym wpisie, z uwagi na konieczność każdorazowego pochylenia się nad konkretnymi rozstrzygnięciami w indywidualnej sprawie.
Ocena, czy i które wyroki i rozstrzygnięcia o karach nadają się do połączenia każdorazowo należy do sądu orzekającego w przedmiocie wydania wyroku łącznego, którym co do zasady jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący. W przypadku, gdy w pierwszej instancji orzekały sądy różnego rzędu, do wydania wyroku łącznego właściwym pozostaje sąd wyższego rzędu.
Postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego toczy się z urzędu, na wniosek prokuratora, a także co istotne dla najżywiej zainteresowanych – na wniosek osoby skazanej, a zatem co oczywiste – również obrońcy.
W wypadku ustalenia, iż określone wyroki nadają się do połączenia, a zatem są spełnione warunki do wyrokowania w tym przedmiocie sąd rozstrzyga, która z dyrektyw wymiaru kary łącznej znajduje zastosowanie w danym przypadku. Sąd bowiem może skorzystać z zasady kumulacji bądź asperacji, bądź to całkowitej absorpcji.
Kumulacja kar oznacza ich czyste połączenie, działanie matematyczna polegające na dodawaniu, w którym 2 + 2 faktycznie równa się 4. Zasada absorpcji, najczęściej spotykana w praktyce, polega na połączeniu kar, którego wynik jednak nie stanowi sumy, lecz część kar się wzajemnie „pochłania”, dla przykładu 2 + 2 równa się 3. Zasada całkowitej absorpcji zakłada połączenie kar, w którym jedna z kar podlegających łączeniu całkowicie „konsumuje” pozostałe, a zatem 2 + 2 równa się 2. Otrzymana w ten sposób kara łączna nie może być jednak niższa niż najsurowsza z kar podlegających łączeniu.
Decydując o wyborze konkretnej dyrektywy wymiaru kary łącznej sąd bada przede wszystkim związek przedmiotowo-podmiotowy zachodzący pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono prawomocne wyroki skazujące podlegające łączeniu, im związek jest ściślejszy, tym większe prawdopodobieństwo wzajemnej „konsumpcji” łączonych rozstrzygnięć. Co istotne, badaniu podlega również postawa skazanego, opinia z zakładu karnego o odbywaniu ewentualnej kary pozbawienia wolności, sposobie zachowania się skazanego, uczestniczenia w oddziaływaniach terapeutycznych, resocjalizacji i prognozy kryminologicznej.
Jakkolwiek postępowanie dowodowe w warunkach procedowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego jawi się jako okrojone i stanowiące formalność, to w części przypadków wymaga zwiększonej aktywności i inicjatywy dowodowej ze strony skazanego bądź jego obrońcy celem doprowadzenia do najbardziej pożądanego rozstrzygnięcia końcowego.
