Polskie prawo karne materialne różnicuje kwalifikację niektórych czynów zabronionych jako przestępstwa lub wykroczenia w zależności od, ogólnie i skrótowo rzecz ujmując, wartości wywołanej popełnieniem czynu szkody.
W konsekwencji stosowania tego rodzaju rozróżnień powstała kategoria tzw. czynów przepołowionych, których część opisana jest jako wykroczenia w Kodeksie wykroczeń, zaś postępowanie w ich sprawie normuje Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, pozostała zaś część jako przestępstwa, dla których właściwe będą regulacje Kodeksu karnego i Kodeksu postępowania karnego. Zasadniczą kategorią różnicowanych w ten sposób czynów zabronionych są czyny wymierzone przeciwko mieniu. W szczególności kradzież, przywłaszczenie rzeczy ruchomej, paserstwo, zniszczenie mienia, czy rzadziej spotykany wyrąb drzewa w lesie czy przywłaszczenie sobie z lasu drzewa wyrąbanego lub powalonego. W chwili obecnej granicą określoną przez ustawodawcę dla karnoprawnej oceny konkretnych zachowań jest wartość ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalanego na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. W ten sposób kradzież lub przywłaszczenie sobie rzeczy ruchomej, której wartość nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia zostanie potraktowane jako popełnienie wykroczenia, sprawca zaś jako obwiniony, nie oskarżony, co wpływa w oczywisty sposób na surowość zagrożenia karą i sposób procedowania w danej sprawie. W przypadku niszczenia cudzego mienia miarodajna będzie wysokość ustalonej szkody, a zatem w większości przypadków koszt naprawy i przywrócenia do stanu poprzedniego (o ile w danym stanie faktycznym tego rodzaju naprawa jest możliwa). Każda sprawa wymaga w tym wypadku indywidualnej oceny. Podkreślić zatem należy, iż w niektórych przypadkach, w szczególności gdy zarzuca się sprawcy popełnienie przestępstwa np. niszczenia mienia, a wartość szkody została wyceniona przez pokrzywdzonego (choćby w oparciu o przedłożone faktury tytułem kosztów naprawy) zasadnym jest wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia, w podanym jako przykład wypadku, kosztów naprawy danej rzeczy. Biegły sądowy rzeczoznawca w oparciu o posiadaną wiedzę, doświadczenie i pozyskane na wolnym rynku dane określa wówczas w sposób niezależny całościowe koszty naprawy. Wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego jawi się zaś jako nieodzowny, gdy określona przez pokrzywdzonego kwota w nieznaczny sposób przekracza kwotę zgodnie z którą dany czyn kwalifikowany jest jako przestępstwo bądź wykroczenie lub, gdy podana przez pokrzywdzonego kwota budzi wątpliwości.